Σπέρμα και αποβολές

Ως αποβολή ορίζεται η απώλεια ενός εμβρύου πριν από τις 24 εβδομάδες κύησης και παρατηρείται στο

15% όλων των κλινικών κυήσεων. Επιπλέον ένα ζευγάρι μπορεί να βιώσει επαναλαμβανόμενη αποβολή

δηλαδή « απώλεια δύο ή περισσότερων κυήσεων από τη στιγμή της σύλληψης έως τις 24 εβδομάδες

κύησης». Ωστόσο, τα αίτια του συχνού αυτού φαινομένου, των αποβολών, είναι συχνά άγνωστα. Το

σπερματοζωάριο και το ωάριο συνεισφέρουν εξίσου στο γονιδίωμα του εμβρύου και ως εκ τούτου, ένα

από τα δύο θα μπορούσε να οδηγήσει σε ελαττώματα σε αυτό το στάδιο της εμβρυϊκής ανάπτυξης, με

αποτέλεσμα την αποβολή. Μόλις πρόσφατα ωστόσο διερευνήθηκε η σχέση μεταξύ του DNA του

σπερματοζωαρίου και της αποβολής. Σύμφωνα με μελέτες ο κατακερματισμός του DNA του

σπέρματος συσχετίζεται σημαντικά με αυξημένο κίνδυνο αποβολής τόσο μετά από φυσικές

συλλήψεις όσο και μετά από εξωσωματική γονιμοποίηση και ενδοκυτταροπλασματική έγχυση

σπέρματος (ICSI).

Στην μελέτη των Haddock et al., η ποιότητα του DNA του σπέρματος μελετήθηκε σε 76 γόνιμους δότες

σπέρματος και σε 217 άνδρες συντρόφους ζευγαριών που είχαν υποστεί αποβολή. Η πλειονότητα των

σπερματοζωαρίων στην ομάδα των γόνιμων ανδρών είχε καλής ποιότητας DNA, που υπολογίζεται στο

90% του σπέρματός τους. Αντίθετα, η κατανομή της βλάβης του DNA στους συντρόφους των ζευγαριών

με αποβολές, υπέδειξε πως μόνο το 47% των σπερματοζωαρίων είχαν καλής ποιότητας DNA και τα

υπόλοιπα παρουσίαζαν μέτρια έως υψηλή βλάβη στο DNA. Οι 217 άνδρες των οποίων οι σύντροφοι

είχαν αποβολή υποδιαιρέθηκαν σε εκείνους με μεμονωμένη σποραδική αποβολή μετά από φυσική

σύλληψη, με επαναλαμβανόμενες αποβολές μετά από φυσική σύλληψη, με μεμονωμένη σποραδική

αποβολή μετά από υποβοηθούμενη σύλληψη, με αρκετές επαναλαμβανόμενες αποβολές μετά από

υποβοηθούμενη σύλληψη και με βιοχημικές εγκυμοσύνες. Σύμφωνα με τους συγγραφείς η συχνότητα

της βλάβης του DNA του σπέρματος σε καθεμία από τις πέντε ομάδες που μελετήθηκαν είναι

εξαιρετικά ομοιόμορφη, με τη βλάβη του DNA του σπέρματος να μην είναι υψηλότερη σε ζευγάρια με

επαναλαμβανόμενες αποβολές από ότι σποραδικές.

Επιπλέον, οι Zhu et al., αξιολόγησαν την συσχέτιση μεταξύ του κατακερματισμού του DNA του

σπέρματος και της επαναλαμβανόμενης αποβολής. Η μελέτη περιλάμβανε 461 άνδρες από ζευγάρια με

επαναλαμβανόμενες αποβολές και 411 άνδρες για την ομάδα control. Οι συμμετέχοντες

κατηγοριοποιήθηκαν σε φυσιολογικά (DFI ≤ 15,0%), μέτρια (15,0% < DFI < 30,0%) ή υψηλά (DFI ≥

30,0%) επίπεδα κατακερματισμού του σπερματικού DNA. Το ποσοστό των ανδρών με υψηλό

κατακερματισμό του DNA ήταν σημαντικά υψηλότερο στην ομάδα επαναλαμβανόμενων αποβολών

(42,3%) από ότι στην ομάδα ελέγχου (13,1%), ενώ το ποσοστό των ανδρών με φυσιολογικά επίπεδα

κατακερματισμού DNA ήταν σημαντικά χαμηλότερο στην ομάδα επαναλαμβανόμενων αποβολών (22,8

%) από αυτό στην ομάδα ελέγχου (54,7%). Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν συνεπώς ότι η αυξημένη

βλάβη του DNA του σπέρματος σχετίζεται με τις επαναλαμβανόμενες αποβολές.

Όμοια αποτελέσματα παρατηρήθηκαν και στην μετα-ανάλυση των Dana B. McQueen et al. Στην

συγκεκριμένη μετα-ανάλυση χρησιμοποιήθηκαν δεδομένα από 13 μελέτες αναλύοντας συνολικά 579

άνδρες συντρόφους γυναικών με επαναλαμβανόμενη απώλεια εγκυμοσύνης και 434 άντρες

συντρόφους γόνιμων γυναικών χωρίς αποβολές (ως control). Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, οι άνδρες

σύντροφοι γυναικών με ιστορικό επαναλαμβανόμενης απώλειας εγκυμοσύνης έχουν σημαντικά

υψηλότερο ποσοστό κατακερματισμού του DNA του σπέρματος σε σύγκριση με τους άνδρες της

ομάδας control.